Մեր  հյուրն է կոմպոզիտոր  Նուբար Ասլանյանը: ​ 

- Հարգելի պարոն Ասլանյան, Ձեր անուն ազգանունը ծանոթ է հայ արվեստասեր հասարակայնությանը: Դուք կոմպոզիտոր եք, ում ստեղծագործությունները հնչել են ԱՄՆ-ի, Լատին. Ամերիկայի, Եւրոպայի, Սկանդինավիայի, Իսրայելի, Ասիայի եւ, ինչ խոսք, նախկին ԽՍՀՄ մի շարք քաղաքներում... Վերջերս Երեւանում տեղի ունեցավ հայ ժամանակակից երաժշտության Երկրորդ փառատոնը, որտեղ կայացավ նաեւ Ձեր հեղինակած Չորրորդ լարային կվարտետի երեւանյան պրեմիերան: Կկիսվե՞ք Ձեր տպավորություններով:

-  Ձեր նշած համերգը, ավելի ճիշտ, Հայոց Մեծ Եղեռնի 100 ամյա տարելիցին նվիրված «Խաչատրյանը եւ մեր ժամանակները» վերնագրով  կայացած Հայ ժամանակակից Երաժշտության Երկրորդ Փառատոնը ընթացավ հոկտեմբերի 20-ից մինչ 27-ը  , որտեղ հնչեցին հայ կոմպոզիտորների սիմֆոնիկ՝(մեկ համերգ՝ Հայաստանի Պետական Երիտասարդական Նվագախումբ)եւ երկու կամերային (Կոմիտասի եւ Ա.Խաչատրյանի անվան լարային քառյակներ, եւ բազմաժանր գործիքային, նաեւ ոկալ) ստեղծա-գործություններ):

Եւ քանի որ ես  նաեւ Հայաստանի կոմպոզիտորների միության անդամ եմ, ուստի ինձ նույնպես հնարավորություն տրվեց մասնակցելու այդ փառատոնին, որի համար եւ, առանց հաճոյախոսության, շնորհակալ եմ Հայստանի Կոմպոզիտորների Միությանը՝ քանի որ բնակվում եմ Իսրայելում: Ես պիտի իմ շնորհակալությունը հայտնեմ(կարծում եմ նույնպես իմ գործընկերների կարծիքն եմ հայտնում) Մշակույթի նախարարությանը,որ այս էլ արդեն որ երրորդ անգամ նեցուկ է լինում հայ կոմպոզիտորական դպրոցին...:(Անցած փառատոնի հովանավորն էլ Հանրապետության Առաջին տիկինն էր): Ես իսկապես տեղ ունեմ արդարացի ձեւով հայտնել իմ շնորհակալությունը, քանզի վերջին 12 ամսում(անցած տարվա հոկտեմբերից այս տարվա հոկտեմբեր)հնչեցին Տրոմբոնի եւ նվագախմբի համար հեղինակածս Կոնցերտը,ինչպես նաեւ «Սիփանա քաջեր», փողի եւ նվագախմբի համար հեղինակածս Կոնցերտ պոեմը՝ նվիրված Ցեղասպանության 100 ամյակին(հենց այդ միջոցառմանը նվիրված համերգ երեկոյին),Ի դեպ երկու Կոնցերտներիս մենակատարներն էլ Իսրայելում հայտնի երաժիշտներ էին:

Եւ ահա, Հոկտեմբերի 27-ին էլ կայացավ  իմ սիրելի ուսուցիչներ Գրիգոր Եղիազարյանին եւ Գրիգոր Հախինյանին նվիրված Չորրորդ լարային կվարտետիս երեւանյան պրեմիերան,(մինչ այդ երկու համույթների կողմից կատարվել էր Իսրայելում եւ Սթոքհոլմի «Շիստա» եկեղեցում...) որը մեծ վարպետությամբ կատարեց Ա.Խաչատրյանի անվան Լարային քառյակը: Գոհ եմ կատարումից, գոհ եմ ընդունելությունից, իսկ ամենակարեւորը հանգստացավ հոգիս՝ ուսուցիչներիս նվիրված գործը(2007թվին) կատարվեց Հայրենիքում.

..

 -Ի՞նչն է ոգեշնչում Ձեզ ստեղծագործել,  և ո՞ր ժանրի մեջ եք գերադասում ավելի շատ ստեղծագործել:

 -Գամ վերջից՝ ստեղծագործում եմ բոլոր ժանրերում՝ ժող.գործիքներից մինչ սիմֆոնիկ նվագախումբ: Անհամեստորեն ասեմ, բավ է հայերեն, ռուսերեն կամ լատիներն լեզվով գրել համացանցում իմ անուն ազգանունը...այնտեղ ամեն ինչ գրված է: Հա, ի դեպ, նաեւ իմ կայքում...

Սիրված ժանրի եւ ոգեշնչման մասին՝ չունեմ առանձնակի սիրված ժանր: Ունեմ նախասիրություն գրել ծրագրային երաժշտություն , այստեղից էլ գալիս է ոգեշնչումը, զօրինակ՝ Երրորդ լարային քառյակս՝«Հայաստան 1988-1993» նվիրված Մեծն Էդվարդ Միրզոյանին («պատմում» եմ երկրաշարժի արհավիրքների մասին), Ցեղասպանության 50 ամյակին նվիրված Քայլերգ պոեմ փողային նվագախմբի համար Սարդարապատ» (1965), (ի դեպ հրեաները կատարել են), «Մենք»Կոնցերտը, Տրոմբոնի եւ նվագախմբի համար(2014),«Սիփանա քաջեր»(2005),Նվիրված Ցեղասպանությանը , Իսրայելում, լիբանանյան Երկրորդ պատերազմի անմեղ զոհերին նվիրված «Դիմում» մենանվագը Ալտի համար(2006), Դաշնամուրային Սոնատ (1993) նվիրված «մութ ու ցուրտ» տարիները անցկացրած ժողովրդին,Սոնատ Ֆլեյտայի եւ Հոբոյի համար՝ «Քելե լաօ, քելե էրթանք մըր էրկիր», նվիրված մեծ հայեր Շառլ Ազնավուրին եւ Քրքր Քրքորյանին(2001),«Հիմն Արցախին» ,քառաձայն երգչախմբի եւ նվագախմբի համար(1990 թ,կատարված չէ):Էլ չեմ ասում Արւմտյան Հայաստանի Հիմնը՝ Դ.Վարուժանի «Անդաստան» բանաստեղծության վրա...ինչ ասեմ,շատ կան,կարելի է նայել համացանցում: Այսպիսի հայրենասիրական գործերը անշուշտ ոգեշնչման աղբյուր,հետեւանք են...

 - 1994 թվականից բնակվում եք Հայֆայում՝ Իսրայելի երրորդ քաղաքում: Կարծիք կա, որ հայերին ու հրեաներին դժվար է միաժամանակ անգամ նույն տարածքում գտնվել: Ինչի՞ց է, ըստ Ձեզ, ստեղծվել այդ կարծիքը:

 -Այս կարծիքը ստեղծել է...«Հայկական ռադիոն»...Հիմա այդ առումով մի զվարճալի դեպք. Ամեն տարի, Հայաստանի անկախության օրվա կապակցությամբ Իսրայելում պատվավոր հյուպատոս, իմ մոտ բարեկամ  պրն.Ցոլագ Մոմջիանը ,Երուսաղեմի «Նոտր Դամ» հյուրանոցի ռեստորանի բացօթյա մասում ընդունելություն է կազմակերպում՝ ճոխ սեղանով: Գալիս են զանազան երկրների դիվանագետներ, պատվավոր հյուրեր: Հերթական տոնակատարության ժամանակ հյուրերի կազմում դարձյալ տեսա Շմոել Միրոմին ՝ Հայաստանում Իսրայելի դեսպանին (նստավայրը՝ Երուսաղեմ): Նրա հետ կար մի բարձրահասակ մարդ: Շմոելը(մենք մտերիմ բարեկամներ ենք)ասաց. ՛՛Ծանոթացիր Նուբար, այս պարոնը մի ժամանակ Իսրայելի դեսպանն էր Հայաստանում(նստավայրը՝ Թբիլիսի)՛՛:Ծանոթացանք եւ առաջին հարցս նոր ծանոթին՝ Ի՞նչ կասեք Հայաստանի, կամ հայի մասին: Ու ասաց. ՛՛Որտեղ հայ կա,այնտեղ հրեան անելիք չունի»:Ու երեքով քահ քահ ծիծաղեցինք: Ես էլ ասացի. ՛՛Տես,դու ես ասում(եփրայերենում «դուք»չկա)՛՛:Կարծում եմ «պատասխանեցի Ձեր հարցին...

 - Ամեն անգամ գալով Երևան ի՞նչ սպասումներով եք գալիս և ի՞նչ եք տանում Ձեր հոգում՝ երբ լքում եք Հայրենիքի սահմանները:

 - Ներող եղեք, բայց «լքել» բառը տեղին չէ: Իմ ժամանակ լքելը օգտագործում էին վատ իմաստով: Այսօր սպորտային մեկնաբանը ասում է հեռուստատեսությունով «Գեւորգյանը լքում է խաղադաշտը»,կամ թե՝ «վարչապետը լքում է դահլիճը»(ես օրինակների մի ամբողջ ցանկ ունեմ մոտս պահած՝ դեպքերով, տարեթվերով,անուն ազգանուններով):Ոչ թե լքում է,այլ դուրս է գալիս խաղադաշտից,կամ թողնում է խաղադաշտը...Ես այսպես եմ կարծում: Հիմա իմ զգացմունքների մասին: Նախ ասեմ(եւ ասել եմ բազմիցս)Հայաստանը իմ մտքից ու սրտից ոչ մի վայրկյան դուրս չի եկել, որովհետեւ դուրս չի էլ կարող գալ: Չմանրանամ: Գոնե իմ ստեղծագործությունների  վերնագրերը խոսում են այդ մասին... ուրիշ վկա պետք չէ: Իհարկե հուզմունք կա՝ եւ երկիր, նամանավանդ մեր տուն մտնելուց,  եւ թե դուրս գալուց: Էլ չեմ ասում ծնողներիս շիրմին այցելելուց, ընկեր, բարեկամների հետ հանդիպելուց, չնայած, դրանց մեծամասնության հետ կապի մեջ եմ(հեռախոս, ֆբ, համացանցի այլ աղբյուրներ):Ես ՔԱՋԱՏԵՂՅԱԿ եմ Հայաստանի յուրաքանչյուր «անցուդարձին»՝ թե մշակույթի եւ թե քաղաքական ասպարեզում:Մի խոսքով՝«Իմ սիրտը լեռներում է»:Գալով սպասումներին՝ առանց Երեւան գալու էլ ՍՊԱՍՈՒՄ եմ, որ մի օր «մեր փողոցում էլ գարուն կգա»...

 - Աշխարհում քաոս է, խաղաղ չէ նաև Հայաստանի ներքաղաքական կյանքը: Մարդկանց սոցիալական վիճակը ևս գնալով վատթարանում է. Ձեր հեռվից՝ ի՞նչը կարող է ՛՛փրկել՛՛ մեր երկիրը:

 Մեր երկիրը կարող է փրկել իշխանության եւ ժողովրդի սերտ համագործակցությունը, մի բան, որ այսօրվա պայմաններում եւ օրերում ուտոպիա է: Չմանրանամ: Պատասխանեցի: Իսկ աշխարհում քաոս է, որովհետեւ չկա ԽՍՀՄ-ը՝ Ամերիկային հակակշիռ բալանսը: Նա էլ (Ամերիկան)ինչ ուզում, անում է: Բայց հօպ. Արդեն«մեկն» եկավ ու ասաց՝ Ну, погоди : Ես ուրախացա: Աշխարհում մեկը չպիտի իշխի՝ «գյադեք,էս կողմը անցեք», հետո էլ թե՝ «Չէ, էս կողմը անցեք», ու էդ բոլորը քաջնազարյան սրի  տակով:Չեմ ընդունում:

 - Ի՞նչ կարծիքի եք՝ հնարավո՞ր է ազգովի ապահովել Հայկական վերածնունդ և ի՞նչ է պետք անել դրա համար:

- Գիտե՞ք,  եթե նայենք բառիս բուն իմաստով, վերածնունդ պետք է բոլորին եւ բոլոր ժամանակներում,քանզի հորի մեջ մնացած ջուրը հոտում է , պետք է փոխել...մի բան անել:

Կարծում եմ Հայաստանում նույնպես անհրաժեշտ են փոփոխություններ, ՎԵՐԱԾՆՈՒՆԴ: 

-Գիտենք, որ այս տարվա հունվարին լույս տեսավ ձեր բանաստեղծությունների ժողովածուն հետաքրքիր անվանումով՝ «Ես պոետ չեմ»: Ինչպե՞ս հասկանալ:

-   Այո,հենց այդ վերնագրով, որովհետեւ ես իսկապես պոետ չեմ, այն ամենը ինչ գրել եմ, հանպատրաստի է, եւ կապված է այս կամ այն իրողության կամ իրադարձության հետ:

«Ես չեմ ասում թե պոետ եմ,

Միշտ գրում եմ հանպատրաստից,

 Բայց զգում եմ օրվա դավը,

Սիրտս ճմլվում է ցավից...՛՛

Սա է գրված գրքի կազմի վրա: Գիրքը բաղկացած է չորս մասից՝  1. Թոռնիկներիս(ես երեք արու թոռների պապ եմ)

2. Նվիրումներ լուրջ եւ կատակ(հումոր եւ սարկազմ) 3. Հայրենասիրական, քաղաքական(բավակ անին սուր «բաներ»կան եւ 4.Լիրիկ անձնական՝ սա արդեն իմ «խոհանոցն» է, որ որոշեցի բացել, կիսվել մարդկանց հետ:

Գիրքս մեծ պահանջներ չունի, վաճառքի չեմ հանի, նվիրում եմ...

Հարցազրույցը վարեց՝ Արփի ՎԱՆՅԱՆԸ

Աղբյուրը՝  http://www.blogbox.am/arm/index.php?id=50594